Kamienie syntetyczne

Kamienie syntetyczne wykorzystywane w jubilerstwie.

Tak nazywane są kryształy lub substancje bezpostaciowe otrzymane sztucznie na drodze syntezy, których własności chemiczne, fizyczne i krystalograficzne są identyczne jak kamieni naturalnych.
Mówimy także, że kamieniami syntetycznymi, nazywamy kamienie otrzymane sztucznie na drodze syntezy, które mają swoje odpowiedniki w przyrodzie. Na przykład: otrzymany sztucznie na drodze syntezy czerwony korund - nazywamy syntetycznym rubinem - bowiem w przyrodzie występuje naturalny rubin.
Na rynku spotykamy różne i liczne kamienie syntetyczne. Najwięcej jednak tych rodzajów i odmian, których zbyt mało jest w przyrodzie, jak: rubiny, szafiry, szmaragdy, aleksandryty i diamenty.
 

Poniżej znajduje się zestawienie kolorystyczne najczęściej występujących kamieni syntetycznych.
 

Podstawowe szlify kamieni.

 

Każdemu znakowi zodiaku odpowiada inny kamień........

Każdy z nas ma jakiś kamień, do którego lgnie jego serce. Taki kamień jest i pozostanie dla nas ucieleśnieniem pozytywnego myślenia, z którym został nam wręczony, życzenia, by szczęście nas nie opuszczało i od tego momentu jesteśmy z nim związani ciałem i duszą.

Jeśli później słyszymy pełne niesamowitości opowiadania o kamieniach szlachetnych, uważamy je za przesądy. Nie ma jednak nikogo, kto odebrałby nam przekonanie, iż nasz kamień jest szczególny, że przyniósł nam ciche i pogodne szczęście oraz może przegonić każdą chorobę, o ile trzymamy go w swych rękach i wierzymy w niego. Wszystko to wydaje się bardzo bliskie auto¬sugestii, zbyt silnej skłonności do fantazjowania. Czy jednak nie jest tak, że kamienie szlachetne to twory ziemi, w której w ciągu milionów lat były tym samym, czym są teraz? Spójrzmy na problem z perspektywy współczesnych badań. Badania prowadzone nad kosmicznym promieniowaniem dowiodły istnienia następujących związków między naszą planetą, kamieniami szlachetnymi i kosmosem:

• Promienie kosmiczne nieprzerwanie docierają do Ziemi i przenikają wszystko, co na niej żyje;
• Wiemy dziś, że w pewnych warunkach, ustalonych przez naturę, promienie kosmiczne spełniają istotne funkcje, warunkując aktywność naszych komórek i wpływając na nie.
• Wiemy także, iż w określonym położeniu każdy promień kosmiczny, każda jego cząstka może zostać odchylona, rozproszona bądź skupiona.

Dochodzimy do wniosku, że kamień szlachetny, a więc szczególny minerał, powoduje skupienie lub rozproszenie docierającego do nas promieniowania. W zależności od tego, jaki kamień zostanie użyty jako środek przyciągania, możemy pewną ilość określonych promieni skupić albo rozproszyć. Jeśli promienie kosmiczne oddziałują na zachodzące w nas duchowe czy fizyczne procesy, to każde zakłócenie promieniowania może mieć wpływ negatywny lub pozytywny.
Biofizykalne, fizjologiczne i parapsychologiczne badania, przeprowadzone w kontrolowanych doświadczeniach, doprowadziły do wniosku, że musimy uwzględniać przynajmniej następujące oddziaływanie kamieni szlachetnych na ciało i duszę człowieka:

• Wzrost lub zmniejszenie świadomej aktywności, a więc pobudzenie lub osłabienie życiowej inicjatywy.
• Skłonność do pewnych chorób, która poprzez oddziaływanie kamienia może zostać zwiększona lub zmniejszona;
• Wzmocnienie zdolności koncentracji człowieka - pobudzenie gotowości do angażowania się, co może być dla niego korzystne lub szkodliwe.

To, jaką korzyść odniesie konkretny człowiek z przytoczonych tu informacji, zależy od licznych czynników, tkwiących w sercu każdego z nas. Wybierając swój kamień szczęścia posłuż się intuicją i możliwością wolnego wyboru. Wsłuchaj się w swój wewnętrzny głos i z pośród tysiąca kamieni wybierz ten jedyny szczęśliwy kamień.

Poszczególne znaki zodiaku przyporządkowane są do odpowiednich kamieni szlachetnych i kryształów. W celu wyboru kamienia szczęścia posłużyć się można poniższym zestawieniem.
 

 

Definicje pojęć.

 

Układ krystalograficzny kamieni:

Układ krystalograficzny to system klasyfikacji kryształów ze względu na układ wewnętrzny cząsteczek w krysztale. System wyróżnia siedem układów, w których wyróżnia się 32 klasy krystalograficzne. Każda klasa ma inny rodzaj symetrii w układzie cząsteczek w krysztale. Wyróżniamy następujące układy krystalograficzne:

• układ regularny (sześcienny);
• układ tetragonalny;
• układ heksagonalny;
• układ trygonalny;
• układ rombowy;
• układ jednoskośny;
• układ trójskośny.

Twardość minerałów:

Twardością nazywamy opór stawiany przez minerał zewnętrznemu czynnikowi mechanicznemu, usiłującemu zarysować jego powierzchnię. Do oznaczania twardości minerałów, przy ich rozpoznawaniu na podstawie cech zewnętrznych, używa się skali twardości empirycznie ustalonej przez M o h s a. Jest to szereg składający się z dziesięciu minerałów uporządkowanych według wzrastającej twardości. Wyznaczają one dziesięć stopni twardości, z których pierwszy oznacza stopień najniższy, dziesiąty zaś najwyższy.

Skala twardości:

1. Talk.
2. Gips.
3. Kalcyt.
4. Fluoryt.
5. Apatyt.
6. Ortoklaz.
7. Kwarc.
8. Topaz.
9. Korund.
10. Diament.

Tok postępowania przy określaniu twardości, która jest cechą o podstawowym znaczeniu dla oznaczenia minerału, jest następujący: próbkę badanego minerału staramy się zarysować ostrzem stalowym /np. scyzorykiem/, którego twardość odpowiada mniej więcej szóstemu stopniowi skali Mohsa. Jeżeli mamy do czynienia z minerałem twardszym, tj. takim, którego nie zdołaliśmy zarysować ostrzem, to bezpośrednio porównujemy jego twardość z wyższymi stopniami skali Mohsa przez wzajemne rysowanie. W przypadku natomiast, gdy minerał okaże się znacznie miększy od ostrza stalowego, należy ująć w jedną rękę próbkę badanego minerału i okaz ze skali twardości, następnie zaś porównywać opór stawiany ostrzu podczas kolejnego rysowania obu próbek. Wzajemne pocieranie i rysowanie minerałów miększych niż minerały czwartego stopnia skali Mohsa nie prowadzi do celu, gdyż łatwo rozcierają się, co uniemożliwia stwierdzenie, który jest rysowany, a który rysuje. Twardość minerałów oznacza się z dokładnością do pół stopnia. Zwrócić tu należy uwagę na to, że twardość minerałów, zwłaszcza kryształów, jest własnością kierunkową, tzn. że wyniki zależą od kierunku badania, a ponadto, że minerały ziemiste, drobnoziarniste i włókniste niemal zawsze wykazują niższą twardość aniżeli odpowiadające im osobniki krystaliczne, ograniczone gładkimi ścianami.
 

Gęstość minerału:

Gęstość jest to stosunek masy do objętości minerału. Określa się go w g/cm3 przy 20°C
 

Współczynnik załamania światła:

Współczynnik załamania światła to stosunek prędkości światła w powietrzu do prędkości światła w minerale. Może być różny dla różnych osi kryształu.
 

Dyspersja:

Dyspersja jest różnicą szybkości światła barwy czerwonej i fioletowej przy przejściu przez minerał.
 

Połysk:

Połysk jest to zjawisko wywołane odbijaniem się światła od powierzchni ścian kryształów lub płaszczyzn przełamu. Ilość światła odbitego od powierzchni minerału, a więc natężenie połysku, zależy od jego współczynników załamania światła.
Przy rozpoznawaniu minerałów na podstawie obserwacji cech zewnętrznych rozróżniamy: połyski metaliczne i niemetaliczne.
Wśród połysków niemetalicznych rozróżnia się następujące:

• połysk diamentowy;
• połysk szklisty;
• połysk tłusty;
• połysk perłowy;
• połysk jedwabisty;
• połysk ziemisty;
• połysk matowy - to określenie wyraża, że danemu minerałowi brak połysku.

Wyróżnia się minerały barwne i minerały zabarwione wskutek domieszki innych substancji. Rysa, ściślej mówiąc barwa sproszkowanego minerału, jest jedną z najważniejszych cech rozpoznawczych. Barwa minerału sproszkowanego została nazwana rysą, ponieważ najłatwiej proszek ten można uzyskać przez potarcie minerału o twardą i szorstką powierzchnię, np. nieszkliwionej płytki porcelanowej. Proszek minerałów barwnych jest nieco jaśniejszy od ich rzeczywistej barwy. Minerały twarde i bardzo twarde nie dają rysy, gdyż podczas pocierania o płytkę zadrapują jej powierzchnię. Sprawdzić to można próbując zetrzeć taką rysę. W ostateczności proszkuje się badany minerał choćby przez wzajemne - pocieranie dwóch jego kawałków, po czym proszek przenosi się na skrawek białego papieru dla lepszego dostrzeżenia jego barwy.
 

Łupliwość i przełam:

Łupliwością nazywamy zdolność kryształów i ciał krystalicznych do rozłupywania się wzdłuż tak zwanych płaszczyzn łupliwości pod wpływem uderzenia lub nacisku. Zależnie od stopnia ich gładkości wyróżnia się: łupliwość doskonałą, łupliwość niewyraźną lub niedokładną. Minerały i kryształy pękają niekiedy wzdłuż nierównych powierzchni, które mają pewne cechy charakterystyczne, określane opisowo. Są to cechy swoiste dla ciał pozbawionych łupliwości. Płaszczyzny przełamu są nierówne. Jeżeli powierzchnia ta ma współśrodkowe wgłębienie i wypukłości podobne do muszli, to przełam taki nazywamy przełamem muszlowym.
Wyróżnia się:

• przełam muszlowy;
• haczykowaty;
• zadziorowaty;
• nierówny;
• ziemisty.

Źródło: Opracowanie własne na podstawie:
Materiały firmowe;
A. Bolewski, Rozpoznawanie minerałów na podstawie ich cech zewnętrznych i własności chemicznych, Wyd. Geologiczne, Warszawa 1981 r.;
H. Brusius, Magia kamieni szlachetnych - ich kosmiczne znaczenie, działanie i promieniowanie, Astrum, Wrocław 2000 r.
R. Urbaniak, Nazewnictwo kamieni jubilerskich, Gemur, Wrocław 1998 r., s. 12.
Wikipedia - wolna encyklopedia, http://pl.wikipedia.org